000. Everything has end.

   I po co mi to było? Pomyślała Tara pomiędzy jednym spazmem bòlu a drugim. Czuła bòl setki razy w swoim życiu. Na tym polegała ta praca. Ta pasja. Bòl był nieodłączną częścią wtestlingu i doskonale zdawała sobie z tego sprawę, gdy pierwszy raz stanęła w drzwiach dojo Mickey'a Linnleya. Och, stary trener Mick byłby z niej dumny. Niezależnie od tego,  na jak przegranej pozycji w tym momencie była, dalej walczyła na ringu WWE. Kto nie chciałby się tam dostać?

    W sumie, chyba jednak bym nie chciała. Pomyślała, gdy stalowe krzesło uderzyło ją z całej siły w żołądek. Odwróciła głowę i zwymiotowała krwią. Nie będzie miał dla mnie litości. Zdała sobie sprawę, wpatrując się w pełne futrii oczy przeciwnika. Był w transie. Nie myślał co robi. Chciał tylko ją zniszczyć. A ona chciała mu pozwolić. Nie miała siły już walczyć.

    - Zostaw ją, ty sukinsynu! - krzyczał ktoś zza ściany klatki, siłując się z żelazną kratą.- Otwòrz klatkę, on ją zabije! - krzyczał do sędziego.

    Nawet z na wpòł utraconą świadomością Tara wiedziała, czyj to głos. Nieprawda! Wrzasnęła w myślach. Nikt jej nie zabije. Nie potrzebowała pomocy. Nie była małą dziewczynką. Sama zdecydowała się na tą walkę w klatce.

    Słyszała jak chłopak darł się i wyzywał jej przeciwnika. Jak szarpał za ściany klatki. Ale słyszała też damski głos. Pełen strachu.

    - O mòj Panie! Tam jest krew. Spòjrz na nią, ona tam zdycha! 

    To Eveline. Wszędzie poznałaby jej głos. Głos najlepszej przyjaciòłki, siostry krwi, dziewczyny, ktòra przeżywała z nią wszystkie wzloty i upadki. Nie chciała, żeby na to patrzyła. 

    Inne głosy zlewały się jej w jeden szum wraz z krzykami widowni. Obraz rozmazał się tak mocno, że teraz widziała tylko smugi. Całe ciało piekło z bòlu i zapewnie było okrutnie czerwone. Obok niej leżał kij nawinięty drutem, ktòry jeszcze niedawno nękał jej brzuch. 

    W końcu poczuła jak czyjeś ręce łapią ją w talii i podnoszą za plecy. Każdy ruch, dotyk wywoływał spazmy bòlu. Może krzyczała, a może nie. Nie miała tyle świadomości by to ocenić. Nie chciała myśleć o jej przyjaciołach i rodzinie. Nie chciała by musieli na to patrzeć.

   - Nie, proszę... proszę... nie. - Nie chciała błagać. Była zbyt dumna, ale jej usta jakby same zaczęły to robić, gdy zobaczyła jak zbliżają się do ściany klatki. Dokładnie do tego miejsca, gdzie stała Eveline i reszta. Skończy ze mną nie dość, że na ich oczach to jeszcze dosłownie przed nimi, a oni nie będą mogli nic zrobić.

   - Błagam, nie - jęczała, ale nie miała pewności czy w ogòle ją słyszał. Nawet jeśli, to i tak nie okazałby jej miłosierdzia. 

    Przeciwnik trzymał ją na ramionach, twarzą do siebie. Jej nogi były owinięte wokòł jego szyi. Doskonale wiedziała, co nastanie. 

    Odwròciła ostatni raz głowę i spojrzała w oczy swoim przyjaciołom, z przerażeniem przyglądającym się walce. 

   - Przepraszam - wyszeptała cicho, aż w końcu nadszedł ostateczny cios. Jej ciało z całej siły uderzyło w kratę, a potem zsunęło się na ziemię, wywołując kolejny spazm bólu. Ostatnie co pamiętała, to konwulsje wstrząsające jej ciałem. 

    Potem zemdlała.

  __**__

Hej! 

Jestem Sleepka i można powiedzieć, że rozdziewiczam tego bloga tym postem. Od razu mòwię, że King to to nie jest, bądźcie na to gotowi. Z uwagi na tematykę bloga nie liczę ròwnież na większą popularność choć mam nadzieję, że ktoś chętny do czytania się znajdzie. Pisze to z mojej ogromnej miłości do Lunatic Fringe i Romana Reignsa, ktòrej nie umiem się pozbyć. 

Do następnego :p